Even geen
brok in mijn keel,
geen steen in mijn maag,
geen pap in mijn benen,
al was het maar even,
– heel even – vandaag.
Even geen
druk van de dingen,
maar tijd om te leven:
de stokkende adem
tot stromen bewegen,
al was het maar even.
Even geen
oordeel, gefluister,
geen zout in de wonde,
maar iemand die luistert
– verstild en verwonderd –
en hoort achter woorden.
Even geen
pijn om wat was,
geen angst om wat komt.
Wat lijkt het me fijn
om alleen maar te zijn:
te parkeren in de zon.
© Netty Hengeveld